แด่... "เธอ" ผู้เป็นดั่งดวงดาวในค่ำคืนอันมืดหม่น

กับลมหายใจที่มีอยู่

ที่ผ่านมา…..ฉันสะสมบางส่วนในความเป็นไปของชีวิตตัวเองไว้ในตัวหนังสือ ตามเศษกระดาษ - ในสมุดบันทึก ขึ้นอยู่กับว่า….อารมณ์ความ รู้สึกต้องการระบายออกมาเมื่อใด ไม่เคยคิดที่จะทิ้งขว้างไว้ตามข้างทาง แล้วเดินจากมาอย่างหลงลืมมันไป สิ่งเหล่านั้นมีคุณค่าเสมอ เพราะมันบอกกล่าวถึงความเป็นตัวตนของฉันทั้งหมด ขอบคุณ...ทุกๆผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้ ให้ ได้เก็บเกี่ยวเป็นประสบการณ์ "เธอ" ผู้เป็นดั่งดวงดาวในค่ำคืนอันมืดหม่น ส่องแสงให้นักเดินทางอย่างฉัน ก้าวไปสู่จุดหมายปลายฝัน ตราบเท่าที่ลมหายใจของฉันยังอยู่ จะยังคงความคิดคำนึงถึงเสมอ





ใจหายในสายฝน

"...ฝนตกหนักในค่ำคืนอันเงียบสงบ เสียงเม็ดฝนหล่นกระทบหลังคา กลบเสียงของลมหายใจอันแผ่วเบา ท่ามกลางแสงสลัวจากหลอดไฟแรงเทียนต่ำ ฉันเอนหลังอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้องเล็กๆ ความเหงาโรยตัวอยู่ในทุกอณูของอากาศ สายลมเพิ่มเติมความหนาวเหน็บให้ลึก ลงไปจนถึงก้นบึ้งแห่งใจ เธอผ่านเข้ามาในความนึกคิด พร้อมๆกับละอองฝนที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ความอ่อนไหวคงกำลังครอบงำฉันอยู่ พยายามที่จะหลับตาเพื่มข่มความรู้สึก แต่ก็ไม่อาจต้านทานไว้ได้ เธออยู่ไกลเกินกว่าจะรับรู้และเข้าใจ ในเวลาเช่นนี้เธอเพียงคนเดียว กลับมีผลต่อชีวิตของฉันมากมายเหลือเกิน..."




คำบางคำใช้เวลาเนิ่นนานกว่าจะตัดสินใจพูดออกไป
ใช้ความกล้าแทบจะทั้งชีวิตที่มี อยู่กับการรอคอยผลลัพธ์ที่จะตอบ กลับมา
มันเป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาทีที่ดูเหมือนจะนานแสนนาน
ชีวิตจะเดินต่อไปข้างหน้า หรือว่าถอยหลังกลับไปตั้งหลักให ม่
ซึ่งในที่สุดฉันก็ผ่านเสี้ยวเวลาอันสำคัญนั้นมาได้
ชีวิตได้มีโอกาสเดินหน้าต่อไปและพบกับความสุข
พบกับช่วงเวลาอันแสนมีค่าที่สุด ของชีวิต
ช่วงเวลาที่ฉันหวงแหนไว้ในความท รงจำตลอดมา
"คำสำคัญ" ที่พูดออกไปในวันนั้น
ผ่านพ้นมาหลายฤดูกาล แต่ยังคงความหมายอยู่เช่นเดิม
และยังคงเป็นคำสำหรับ "คนๆเดียว" ไม่เคยเปลี่ยน
เป็นคำที่ทำให้เกิดความสุขในใจสำหรับฉันคนนี้ไม่น้อยลงไปกว่าเดิมเลยจริงๆ