"ผูกไว้เป็นเงื่อนตาย ไม่มีวันคลายจากกัน"
ถึง "เธอ"
คนดีที่ฉันรัก
"...คนดีของฉัน การที่ฉันคิดว่าเธอเข้าใจในความเป็นฉันคนนี้ คงไม่ใช่ความคิดที่เข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป
.ใช่มั๊ย? ถึงแม้ส่วนที่เธอ เข้าใจอาจจะไม่ใช่ทั้งหมด แต่ก็คงเพียงพอที่จะบอกกับหัวใจเธอได้ว่า "ผู้ชายคนนี้ คนที่เธอเลือกให้เขาเป็นฝ่ายที่ต้องเดินจากไปนั้น รู้สึกกับเธอมากมายเพียงใด?" คนดี
ฉันไม่เคยคิดโกรธเธอเลยสักนิด ไม่เคยนึกกล่าวโทษใด-ใด เพราะฉันเชื่อ
เชื่อมั่นในความเป็นตัว เธอ เชื่อว่าก่อนที่เธอจะตัดสินใจอะไรลงไป เธอได้คิด ได้ไตร่ตรองในแบบที่เธอเห็นสมควรแล้ว และฉัน
ก็คงจะไปเปลี่ยนแปลงอะไรมันไม่ได้ คนดีของฉัน ฉันเพียงอยากให้รู้ว่า โลกในวันที่ไม่มีเธออยู่ใกล้ๆ มันช่างดูเงียบเหงาเสียเหลือเกิน ภาพใบไม้ร่วงหล่นจนเกลื่อนพื้นในฤดูหนาว ให้ความรู้สึกอ้างว้างที่แสนจะปวดร้าว มีแต่ความงดงามของวันเวลาเก่า-เก่า
วนเวียนอยู่ในความคิด อยู่กับความรู้สึกของตัวเอง ความรู้สึกที่ไม่เคยรักเธอน้อยลงเลยสักวัน เมื่อก่อน
...ฉันเคยบอกกล่าวความเป็นจริงในใจทุกอย่างกับเธออย่างตรงไปตรงมา แต่ในทุกวันนี้ ฉันต้องระมัดระวังคำพูดทุกๆคำพูด ด้วยเกรงว่า คำบางคำ - ประโยคบางประโยค จะล่วงเกินเธอ เพราะความเกินเลยที่ไม่เหมาะสมกับฐานะที่เปลี่ยนแปลงไป ต้องรู้จักเก็บ รู้จักกดความรู้สึกเอาไว้ ปล่อยให้มันจุกแน่นอยู่ในอก ปล่อยให้มันอึดอัดอยู่ในใจ เมื่อต้องรักใครสักคนอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แต่ฉันก็ยังเลือกหนทางนี้ เลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างนี้ เลือกที่จะรักเธอคนนี้ เพราะฉันไม่อาจโกหกตัวเองได้ ไม่อาจหลอกความรู้สึกในใจจริงๆได้ โลกใบที่เราอาศัยอยู่นี้ มีเรื่องราวมากมายที่มนุษย์ตัวเล็กๆอย่างเราๆเข้าใจได้ไม่ทั้งหมด บางเรื่อง
.มีทฤษฎี มีเหตุผล มีศรัทธา มีความเชื่อ ซึ่งพอจะอธิบายได้บ้าง แต่เรื่องบางเรื่องที่เราตัดสินใจ ก็อาจไม่มี อะไรที่จะอธิบายให้ใครคนอื่นเข้าใจได้เลยสักนิดเดียว..."
เหมือนเป็นสูตรสำเร็จของชีวิต
ซึ่งจะต้องดำเนินไปเป็นขั้น - เป็นตอน
แต่
ในแต่ละความสำเร็จ
ย่อมมีที่มา - มีการได้มาที่แตกต่างกันไป
ไม่ว่าจะง่ายดาย หรือลำบากยากเย็น
ก็ไม่อาจคาดวัดได้ว่า
การได้ครอบครองความสำเร็จในแต่ละหนทางนั้น
วิถีแบบใด? จะมีคุณค่ามากกว่ากัน
เพราะผลสุดท้ายบทสรุปของคุณค่าน่าจะหมายถึง ความสุข
ความสุขที่รู้สึกออกมาจากหัวใจข้างในจริงๆ
และเมื่อถึงตรงนั้น
จิตใจคงไม่ใยดีความมากกว่าหรือน้อยกว่าอีกต่อไป
สายน้ำที่เริ่มอ่อนแรง กลับคืนเชี่ยวกราด เหนื่อยและล้าเหลือเกินกับความพยายาม
เอนหลังกับพนักพักสักครู่
ละจากงานที่กองอยู่ตรงหน้า
ปล่อยใจไปกับความคิดนำพา
หลับตาหวังเพียงพบหน้าใครสักคน
จริงอยู่ที่เราต่างเป็นคนสนิทและใกล้ชิดกันมากที่สุด
รับรู้และเข้าใจถึงความรู้สึกของแต่ละฝ่ายได้ดีกว่าคนอื่นๆ
แต่เราก็ยังคงเป็นคนละคนกันอยู่ดี
มีบางส่วนหลบซ่อนอยู่ลึกเกินไป
จนใครคนหนึ่งไม่อาจที่จะรับรู้และเข้าใจอีกคนหนึ่งได้
ความผิดพลาดจึงอาจเกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจ
ทางออกที่ดีที่สุดเห็นจะเป็นการรู้จักให้อภัย
และพยายามที่จะเรียนรู้กันและกันเพิ่มขึ้น
การใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันนั้น
ไม่ใช่เรื่องที่ยากเกินกว่าคนสองคนจะทำได้
หากต่างรู้จักประคับประคองต้นกล้าแห่งความรัก
ให้เจริญเติบโตต่อไปอย่างงดงาม
เก้าอี้ตัวเก่า
"...ฉันกลับมาที่ตรงนี้ เก้าอี้หินใต้เงาร่มไม้ใหญ่ นั่งลงอย่างเดียวดาย ปล่อยให้ความสุขค่อย-ค่อยผ่านเข้ามาในความคิดคำนึง มีเรื่องราว ของความรักเกิดขึ้นที่นี่ วันที่
ผู้ชายคนหนึ่ง มีความสุขมากที่สุดในชีวิต เมื่อ
ผู้หญิงคนหนึ่ง ตอบ
"ตกลง" ที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ ร่วมกัน ทุกถ้อย - ทุกคำในวันนั้นยังคงดังก้องอยู่ ความรู้สึกดีใจ-ปลื้มใจ-ภูมิใจยังคงรับรู้ได้ แสงแดดที่ลอดผ่านลงมา ไม่ได้ให้ความ อบอุ่นได้เท่ากับความรักของคนสองคน ฉันขับรถมาไกล ก็เพียงเพื่ออยากกลับมาอยู่กับวันเวลาเหล่านั้น ตรงที่ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้น แม้ว่าบทสรุปในวันนี้จะไม่ลงเอยเหมือนอย่างที่ควรจะเป็นในวันนั้น ความเป็นจริงที่ฉันถูกเลือกให้เป็นคนที่ต้องอยู่กับความเสียใจ ฉันกลับ มาใช้เวลานั่งอยู่ตรงนี้เป็นวันๆ เพราะหวังว่า
"ความสุข" ที่ซึมซับรับได้ จะทำให้ฉันมีเรี่ยวแรงพอที่จะอยู่ต่อไป และฉันจะกลับมาใน ทุกๆครั้งที่รู้สึกเหนื่อยกับชีวิต ทุกครั้งที่ใจฉันอยากจะมาหา ความทรงจำอันงดงามที่เก้าอี้หินใต้เงาร่มไม้ใหญ่ตัวเดิม..."
