ถึงเธอ...คนดีที่สุดของฉัน
ในเวลาที่ขยับเขยื้อนไปทุกขณะ แม้ทุกๆวันบนหน้าปัดนาฬิกาจะบ่งบอกเป็นเวลาเดียวกัน แต่ก็ไม่เคยมีสิ่งใดที่เหมือนเดิม จิตใจคน
เราคงไม่ถูก
ยกเว้น จะมีสักกี่มากน้อยที่ลงรากปักฐานความรู้สึกได้อย่างปราศจากการเคลื่อนไหวสั่นคลอน ท่ามกลางสภาวะของการ
เปลี่ยนแปลงรอบด้านเช่นนี้ ในความแน่นอนมักมีสิ่งที่ไม่แน่นอนแฝงเร้นอยู่ด้วยเสมอ เพียงรอเวลาที่จะเปิดเผยตัวออกมาเท่านั้นเอง
ท่วงทำนองอันเชื่องช้าของบทเพลงจากเครื่องเล่นเทปยังคงล่องลอยผ่านเข้ามาอย่างกับระลอกคลื่นที่ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าหาฝั่ง ภาย
ในห้องที่มี
เพียงแสงสลัวจากหลอดไฟแรงเทียนต่ำที่หัวนอน มีเรื่องราวมากมายที่ถูกเก็บไว้ ดูแลและทะนุถนอมอย่างหวงแหน ราว
กับเครื่องแก้วที่เปราะบาง ต้องได้รับการสัมผัสแต่แผ่วเบา ถึงแม้ในความนึกคิดของใครต่อใคร สิ่งนี้อาจหาค่าอันใดไม่ได้ แต่สำหรับ
ฉันแล้ว ไม่มีสิ่งใดมาชดเชย
หรือทดแทนได้เลยจริงๆ
หากในวันนี้มีสิ่งใดหรือการกระทำใด ที่สามารถแลกเอาวันเวลาที่พ้นผ่านให้ย้อนคืนกลับมาได้ ฉันก็พร้อมและยินดีเสมอ เพราะชีวิตที่
สูญเสีย
เธอไปทิ้งไว้เพียงร่างกายฉันที่หัวใจมันตายสนิท วันเวลาที่เหลืออยู่ไม่มีคุณค่าอันใดอีกต่อไป ความปวดร้าวเป็นเหมือนเงา
เฝ้าติดตามไม่ยอมห่าง
หลายปีที่ผ่านมา เคยคิดและรู้สึกว่ารักเธอมากมาย แต่ในที่สุดก็ค้นพบว่าตัวเองนั้นคิดผิด เพราะแท้ที่จริง
แล้ว ความรักที่ฉันมีให้กับเธอนั้นมัน
ยิ่งกว่าที่เคยรู้สึกมาหลายเท่านัก
วันนี้เธอคงไม่ต่างไปจากขอบฟ้าที่แสนไกล ให้นักเดินทางอย่างฉันชื่นชมอยู่เพียงห่างๆ ก้าวแล้วก้าวเล่าที่ก้าวย่าง เร่งฝีเท้าให้เร็วสัก
เท่าไร
ระยะห่างระหว่างเราก็ไม่เคยลดลง หันหลังมองกลับไป ระยะทางที่ติดตามเธอมามันช่างยาวไกลเสียเหลือเกิน ความเสียใจ
ที่เกิดขึ้นภายในลึกๆ
ใช่มีสาเหตุมาจากการตัดสินใจก้าวมา หากแต่เป็นการจากไปของใครบางคน ซึ่งเป็นความจริงที่บังคับให้ต้อง
รับรู้ บังคับให้ต้องยอมรับ...แต่
มันก็ไม่เคยสำเร็จ
เลือกใช้ชีวิตอยู่กับความทรงจำ อยู่กับสิ่งเก่าๆที่บอกเล่าความเป็นมา แม้บางเวลาสิ่งเหล่านั้นจะทำร้ายจิตใจเพียงใด ก็ยังมีอยู่บ้าง
บางทีที่ความสุขถูกแบ่งปันมาหล่อเลี้ยงชีวิต ช่วยต่อเวลาให้อยู่บนโลกใบนี้ได้นานขึ้น เพื่อมองดูเธออยู่ห่างๆ ด้วยความรักและความ
ห่วงใยที่ยังคงอยู่ อย่างน้อยวันใดเธอไม่มีใคร "ขอบฟ้าที่แสนไกล นักเดินทางเปลี่ยวดายคนนี้ยังมีเธอเสมอ"
"ปลาว่ายทวนน้ำ"
2529 - 2538
|
