ไม่มีสิ่งใดที่แน่นอน   ไม่มีคำสัญญา   นานเพียงใดใจคงไม่กล้า  ยืนยันให้เธอนั้นรอ   กลัวจะทำให้เธอเจ็บ  กลัวเธอเสียน้ำตา บอกวันนี้คงดี กว่า  ว่าใจฉันมันปิดตาย

* ขอบใจที่ให้ความสำคัญกับฉัน  ตอบแทนเธอได้เพียงแค่คำขอบใจ  ความรักที่ให้มานั้นมันมีค่ายิ่งใหญ่  อย่าให้ฉันทำลายให้ เธอปวดร้าว (ปล่อยฉันไว้ลำพังกับความผิดหวัง)

อย่าสร้างความหวังกับฉันเลย  อย่ามัวเสียเวลา  ทั้งชีวิตที่เธอทุ่มมา  ไม่มีคุณค่าอะไร  ให้ฉันอยู่กับความหลัง  ให้มันทำร้ายใจ ที่ตรงนี้ไม่ มีใครมาแทนเขาได้สักคน








"กำแพงสูงที่ถูกใจอันบอบช้ำสร้างขึ้น  ปิดกั้นทุกความรู้สึกดีดีที่มีเข้ามา  ใช้ชีวิตในวงแคบ  ไม่ให้โอกาสตัวเอง  ปล่อยใจให้ ชาชินกับความทรมาน.....ดาวโรยแสงในค่ำคืนอันมืดสนิท  เสียงลมหายใจชัดเจนในความเงียบ  มีความทรงจำในใจที่สับสน วุ่นวาย  หลอกหลอนและบั่น ทอนจนเจ็บร้าว  ขังตัวเองอยู่ภายในห้องแคบๆ  ประตูทางออกถูกปิดตายด้วยมือของตัวเอง"  (พฤศจิกายน 2538)