ขีดกรอบตัวเองอยู่ในห้องว่างลำพังอย่างนั้น อยู่กับความหลังที่คนเขาลืมมันไป
หลบจากความจริงที่โดนเขาทิ้งเขาทำร้าย ล็อคประตูปิดตายขังไว้ใจที่บอบช้ำ

* ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีทางออก มีแต่ลมหายใจที่มันอ่อนล้าเต็มที
ไม่เคยรักใคร ไม่เคยเสียใจมากมายอย่างนี้ เจ็บทุกวินาทีที่ยังหายใจ

แอบบอยู่มุมหนึ่งกับความสิ้นหวังลำพังอย่างนั้น กับความทรงจำที่ยังย้ำเตือนในใจ
เก็บสิ่งดีๆที่ในวันนี้ไม่มีความหมาย ทุรนทุรายอยู่ไปก็ตายทั้งเป็น

(ซ้ำ*)

ไม่ยอมรับความเป็นจริง ไม่ยอมทิ้งความทรงจำ
เพราะคนๆเดียวเปลี่ยนชีวิตมากมาย ฉันคงต้องตายไปกับมัน


" กับชีวิตที่ปิดกั้นทางออกของตัวเอง " ( 2542)