*อาย.......ยะอะๆอาย........

แรกๆที่เห็นก็เป็นแค่คนๆหนึ่ง  ไม่ซาบไม่ซึ้งเหมือนคนทั่วๆไป   ก็เรียนอยู่ห้องเดียวกัน เจอะกันก็ทักทาย ไม่เคยใส่ใจอะไรมากกว่านี้

แต่เมื่อต้องย้ายแยกกันขึ้นชั้นม.ปลาย กลับมีความหมายมากมายไม่เหมือนใคร   แปลกใจตัวเองเหมือนกัน เกี่ยวพันได้อย่างไร รู้สึกแปลกไปไม่เคยมาก่อนเลย

**ก็เลยต้องเขียนเรื่องราวของความในใจ ส่งไปให้เธอได้อ่าน  ว่าเป็นเพื่อนกันมานาน พยายามบอกเธอให้เข้าใจ
ก็ได้แต่วกไปวกมา ไม่กล้าบอกความข้างใน ที่ทำก็แค่คำลงท้าย ให้เธอไปตีความหมาย ว่าทำไม....ฉันจึงคิดถึงเธอ

(ซ้ำ*)

ดักรอแต่เช้าก่อนที่จะเข้าเรียน เฉิ่มเกินจนเพี้ยนวนเวียนอยู่เรื่อยไป จะพูดจะคุยก็เกร็ง เป็นไปได้อย่างไร ไม่รู้ทำไมไม่เคยเป็นอย่างนี้

ก็พึ่งได้รู้ว่ารักคืออะไร แอบส่งความหมายให้เธอด้วยสายตา เดินผ่านห้องเรียนครั้งใด ชื่นใจได้เห็นหน้า ให้เธอรู้ว่ามีคนที่ถูกใจ

(ซ้ำ**/*)








" ความรู้สึกบางอย่างผ่านเข้ามาสั่งสมอยู่ทีละเล็กละน้อยโดยไม่รู้ตัว เมื่อมากพอที่จะเปลี่ยนแปลง ความหมายหนึ่งไปสู่อีกความห มายหนึ่งซึ่งลึกซึ้งมากกว่า ก็เกิดคำถามขึ้นกับตัวเองว่า จุดเริ่มต้นนั้นอยู่ตรงไหน ไม่มีคำตอบที่จำเพราะเจาะจง นอกเสียจากช่วงเวลาช่วงหนึ่งที่คนสองคนได้ทำความรู้จักกันและกัน หวนกลับไปคิดถึงทีไร มักจะทำให้เกิดรอยยิ้มขึ้นมาได้เสมอ " (มกราคม 2531)


***ขอบคุณภาพประกอบไฟล์วีดีโอจากโปสการ์ดร้าน วิลาวัลย์ จ.ศรีสะเกษ