การปฏิบัติเรื่องจิตนี้...ความจริงจิตนี้ไม่เป็นอะไร มันเป็นประภัสสรของมันอยู่อย่างนั้น มันสงบ อยู่แล้ว  ที่จิตไม่สงบทุกวันนี้  เพราะจิตมันหลงอารมณ์  ตัวจิตแท้ๆนั้นไม่มีอะไรเป็นธรรมชาติ อยู่เฉยๆเท่านั้น

ที่สงบ   ไม่สงบ   ก็เป็นเพราะอารมณ์มาหลอกลวง    จิตที่ไม่ได้ฝึกก็ไม่มีความฉลาด    มันก็โง่ อารมณ์ก็มาหลอกลวงไปให้เป็นสุข   เป็นทุกข์   ดีใจ  เสียใจ  จิตของคนตามธรรมชาตินั้นไม่มี ความดีใจ  เสียใจ ที่มีความดีใจเสียใจนั้นไม่ใช่จิต  แต่เป็นอารมณ์ที่มาหลอกลวง  จิตก็หลงไป ตามอารมณ์โดยไม่รู้ตัว   แล้วก็เป็นสุขเป็นทุกข์ไปตามอารมณ์  เพราะยังไม่ได้ฝึก  ยังไม่ฉลาด แล้วเราก็นึกว่าจิตเราเป็นทุกข์นึกว่าจิตเราสบาย ความจริงมันหลงอารมณ์

พูดถึงจิตของเราแล้วมันมีความสงบอยู่เฉยๆ  มีความสงบยิ่งเหมือนกับใบไม้ที่ไม่มีลมมาพัดก็

ที่เรามาปฏิบัติกันอยู่ทุกวันนี้  ก็เพื่อให้เห็นจิตเดิม   เราคิดว่าจิตเป็นสุข  จิตเป็นทุกข์   แต่ความจริงจิตไม่ได้สร้างสุข  สร้างทุกข์   อารมณ์มา หลอกลวงต่างหาก  มันจึงหลงอารมณ์   ฉะนั้น เราจึงต้องมาฝึกจิตให้ฉลาดขึ้น ให้รู้จักอารมณ์ไม่ให้เป็นไปตามอารมณ์   จิตก็สงบ

เรื่องแค่นี้เองที่เราต้องมาทำกรรมฐานกันยุ่งยากทุกวันนี้  ทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามีอยู่ เป็นอยู่นั้น  มันเป็นสักแต่ว่า "อาศัย" เท่านั้น   ถ้ารู้ได้เช่นนี้ ท่านว่า  รู้เท่าตามสังขาร  ทีนี้แม้จะมีอะไรอยู่ก็เหมือนไม่มี   ได้ก็เหมือนเสีย   เสียก็เหมือนได้....